Bordel w Sanoku

Burdel w Sanoku powstał jesienią 1940 roku. Założył go landrat sanocki dr Ernst Zahar, który postanowił założyć dom publiczny w Sanoku. Zły stan moralny wśród żołnierzy niemieckich stacjonujących w Sanoku, którzy na ulicach napastowali kobiety, skłonił go do rozważenia problemu. Jego zdaniem zjawisko to powinno być ograniczone postawieniem specjalnego domu publicznego. Uznał za konieczne założyć burdel w Sanoku. Prowadzenie domu i zarządzanie nim w zakresie finansowym powierzył policji. Policja posiadała ekskluzywną jurysdykcję nad domem publicznym. Zorganizowanie domu i jego prowadzenie powierzono Kripo. Kripo rozważało wskazanie osoby do zawiadywania domem, zgromadzenie odpowiedniej liczby kobiet, ich zaopatrzenie, zdobywanie i pozyskany w tym celu lokal przy ul. Rymanowskiej.

Operacja i patologie

Koncepcję taką zawierały zarządzenia landrata sanockiego dra Ernsta Zaha z 18 lipca 1940 roku. Komendant miejscowej Schutzpolizei majster Arnaut odmówił wykonania zarządzenia landrata sanockiego dra Ernsta Zaha z 18 lipca 1940 roku nakazującego mu wymienianyna nazwiska kobiet z ulicy w celu przytrzymania ich do pracy w burdelu wojskowym W wyniku tego odmówienia wykonania rozkazu przez Arnauta, landrat Zahar poleciłby wiadomości o nazwiska kobiet uzyskać od urzędnika stadnego. Konskus został poproszony o przekazanie nazwisk do burmistrza miasta Sanoka. Ta – demia brandenburska doprowadziła do przesłuchania przez landrata Zahar kilka kobiet na posterunku policji 8 lutego 1941 r. Kobietom przedstawiono zarzut uprawiania prostytucji. Z rozporządzenia Kreishauptmana sanockiego dr Ernsta Zahar skierowano dziewczęta z wyborem: praca przymusowa w fabryce amunicji w Karlsruhe lub w Łodzi lub praca w burdelu.

Przymus i terror

Szczególnie w publicznych domach stosowanie przemocy wobec kobiet i stosunek wbrew ich woli były powszechne. W 1942 r. wydany został dekret Himmlera grożącym śmiercią za utrzymywanie stosunków cielesnych poza domami publicznymi. Zalecał on karę śmierci za zdrady na szkodę państwa niemieckiego dla żołnierzy niemieckich popełnionych przy złamaniu zakazu. Przywrócenie karności w wojsku zostało osiągnięte przez zorganizowanie akcji nadburmelstrów, a partii lokalnych policji za kontrolę morału kobiet oraz usunięcie chooZakażenie choroby wenericznymi było szczególnie dręczącą przypadłością rozprzestrzeniających się wśród kobiet pracowniczek części biura na naszym zapleczu. Komendant garnizonu Sanok R. Karol Breit rozkazał dostarczyć do sanockiego burdelu 12 dziewcząt żydowskich z obozu pracy przymusowej w Zasławiu. Dziewczęta te opowiadają, że na miejscu otrzymały papier z napisem: Czytałam w piśmie landra sanockiego rozporządzenie dotyczące Biura Widowości przewidzianego dla mężczyzn-chronografów. Przyrzekam zastosować się ściśle do zarządzenia i proszę o przyjęcie mnie do służby. Podpis. — Czytać nie umiem — zawołała Anna Hoffman. — Nie obchodzi mnie to — krzyczał R. Breit — wystawiajcie się, a ja wam dyktuję. I dyktował: Dostaliśmy kartki po marki, prosimy o przyjęcie do służby w House of Challenges. Na pytanie jaki będzie los dziewcząt, gdy się zestarzeją i stracą urodę, otrzymano odpowiedź: Zostaną rozstrzelane, lub wyślemy je do obozów koncentracyjnych, to już wówczas zależy od was jak będziecie pracować i od czego zależy twoje własne życie.

Zamknięcie i proces

Skala patologii w burdelu spowodowała jego upadek. Ostatecznie zamknięto burdel z dniem 2 lutego 1943 r. W tym dniu przeprowadzona została akcja zamknięcia burdelu przez akcji nadburmelstrów. Przeprowadzone śledztwo udowodniło winę mordu i aktów ludobójstwa kobiet oraz przetrzymywanie ich w sanockim burdelu jako niewolnic seksualnych. By rozgryźć sprawę zwabiania kobiet na ulicach miast i wsi i wysyłania ich do domów publicznych bez ich woli i zgody oraz braku informacji do swoich rodzin otwarto publiczny proces. W 1943 roku karze śmierci zostali skazani dwaj założyciele burdelu z marcu 1941 r., których tożsamości nie ujawniono publicznie w konsekwencji przeprowadzenia dochodzenia rozpoczętego już rok 1944. Nie wiadomo czy proces w sanockim sądzie grodzkim odsłonił wszystkich winnych zbrodni – ofiary jak i przestępcami – oraz w jakiej mierze ustalono przebieg ich działania lub ich udziału w przestępstwie.

*TAGS* – dom publiczny w Sanoku, wojenny burdel Sanok, Ernst Zahar Sanok, ulica Rymanowska Sanok, nazistowski dom uciech, niewolnice seksualne Sanok